Иван Васильевич Кухарчик родился в 1917 году в д. Сидельники Волковысского района. В Красную Армию был призван в год освобождения Белоруссии в 1944 году. Служил на 1-м Белорусском фронте в 185 дивизии в 1319 стрелковом полку. Был артиллеристом при легких орудиях. Освобождал от немецко-фашистских захватчиков города: Варшаву, Шперенберг, Берлин.
В боях получил три легких ранения. Войну закончил в Берлине. За военные действия был награжден орденом Славы ІІІ степени, орденом Красной звезды, медалем за «Взятие Берлина, медалем «За освобождение Польши», имел юбилейные награды «20 лет победы над Германией», «30 лет победы в Великой Отечественной войне», « 50 лет вооруженным силам СССР».
Особенно запомнился бой под Варшавой в январе 1945 года. Это была Висло-Одерской операция. Иван Васильевич вспоминает: на рассвете меня и ещё несколько человек послали в разведку. Вдруг я увидел, что нас окружают и подал сигнал товарищам. Со всех сторон начали стрелять, взрывались снаряды. А мы пробирались через кустарник к своим и наткнулись на три немца. Они начали стрелять, меня ранили в ногу, но мой товарищ не растерялся, начал тоже стрелять и убил немцев. Потом мы пробрались к своим. Бои продолжались за Варшаву.
В ходе Висло-Одерской операции Красная армия, освободив Варшаву, вышла к реке Одер в районе немецкого города Кюстрина. До Берлина оставалось где-то 60 км. За Берлин были так же ожесточенные бои. 24 апреля передовые соединения советских фронтов, соединившись в районе Бранденбурга, замкнули кольцо окружения Берлина, а 25 апреля достигли Эльбы. В самом Берлине продолжались упорные бои, 29 апреля начались бои за рейхстаг. 30 апреля развевалось над рейхстагом Красное знамя. Войну закончил в Берлине».
По окончании войны Иван Васильевич вернулся домой. Вступил в колхоз, работал сначала бригадиром, потом в строительной бригаде.
На протяжении нескольких лет мы записывали воспоминания фронтовиков для нашего школьного народного музея и я нашла интересные воспоминания ветерана Кухарчика Ивана Васильевича и захотелось поделиться этими воспоминаниями.
Виктория КОВАЛЮК,
ученица 11-го класса,
Волковысский район, Подоросская школа.
ХХХ
Уладзімір Афанасьевіч Іваньковіч нарадзіўся 11 ліпеня 1920 года ў Віцебскай вобласці Ушачскага раёна в. Муравец.
Скончыў Віцебскі дзяржаўны педагагічны інстытут.
Прайшоў усю Вялікую Айчынную вайну. Воінскае званне- капітан.
З лістапада 1939 г. па жнівень 1946 г. служыў у Савецкай Арміі, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны з першых дзён да Дня Перамогі. Са жніўня 1941г. да прарыву блакады ў студзені 1944 г. удзельнічаў у абароне Ленінграда кулямётчыкам 186 асобнага батальёна берагавой абароны Балтыйскага флоту. Пасля дэмабілізацыі з войска прысвяціў усю сваю працоўную дзейнасць адукацыі, працаваў дырэктарам Падароскай школы, загадчыкам Поразаўскага раёна, загадчыкам Гродзенскага абласнога аддзела народнай асветы з 1957 па 1963, з 1964г. да сыходу на пенсію ў 1980г. – дырэктарам Гродзенскага педагагічнага вучылішча.
Мае ўзнагароды: медалі “Перамога над Германіяй», «за абарону Ленінграда», «ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга», Медаль «за доблесную працу», Медаль «за працоўнае адрозненне», ганаровае званне «Заслужаны настаўнік», медаль «Ветэран працы», значок «Выдатнік асветы СССР», граматы Міністэрства асветы БССР і СССР.
За час загадчыкам Гродзенскага абласнога аддзела народнай асветы у 1958 годзе была ўведзена абавязковая васьмігадовая адукацыя, сярэдняя 11-гадовая, была адкрыта вячэрняя школа для неграматнага дарослага насельніцтва. У школах адкрываліся педагагічныя класы, пачалася фарміравацца сістэма прафесійна- тэхнічнай адукацыі.
У 1959 годзе рамесленныя, чыгуначныя, вучылішча механізацыі сельскай гаспадаркі перайшлі ў прафесійна-ттэхнічныя вучылішча.
У 1958 годзе быў адкрыты Гродзенскі медыцынскі інстытут.
Вікторыя КАВАЛЮК,
вучаніца 11-га класа,
Ваўкавыскі раён, Падароская школа.